احمد امیری: ادبیات روشنفکری دغدغه جامعه را دارد.

به گفته یک شاعر؛ روشنفکران مسیر جامعه را مشخص می‌کنند. بنابراین جامعه دغدغه ادبیات روشنفکری است.

 

احمد امیری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در خوزستان بیان کرد: ادبیات روشنفکری در این چند ساله و به ویژه از دهه 70 به بعد به زبان ادبیات برگشت. در حالی که زمانی این نوع ادبیات به خود ادبیات برمی‌گشت.

 

وی افزود: ادبیات روشنفکری در ادبیات این چند ساله به گونه‌ای تغییر کرد که هر کسی زبان مدرن‌تری داشت روشنفکر تلقی می‌شد در صورتی که این اشتباه است. ادبیات روشنفکرانه در فکر و اندیشه کسی است که در مسیر ادبی حرکت می‌کند.

 

او خاطرنشان کرد: دغدغه ادبیات روشنفکری جامعه است. روشنفکران سعی می‌کنند به مسایلی توجه کنند که کلیات مسایل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه را دربرمی‌گیرد. در حال حاضر نیز چنین نمونه‌هایی داریم اما خیلی نادر هستند. یک روشنفکر جهت نمی‌گیرد بلکه شخص مستقلی است اما امروزه روشنفکرانی داریم که ادعای روشنفکری می‌کنند اما جهت می‌گیرند.

 

امیری تاکید کرد: مفهوم روشنفکری در ادبیات امروز تغییر کرده و استقلال روشنفکران نیز زیر سوال رفته است. شخصی که به عنوان روشنفکر شناخته می‌شود ابتدا باید دارای استقلال شخصیتی و فکری باشد تا بتواند به اثبات برسد. متاسفانه اکثر کسانی که امروزه ادعای روشنفکری می‌کنند جهت گرفته‌اند. یک روشنفکر باید زاینده افکار و مسیرهای جدید باشد.

 

این شاعر بیان کرد: جامعه به روشنفکران نیاز دارد چراکه این افراد همیشه نو هستند. اکثر روشنفکران ما بعد از اسلام و از زمان پیدایش شعر ظهور کردند. هنر در آن زمان به نوعی محدود بود و فقط شعر کار می‌شد. روشنفکران آن زمان شروع به سمت و سو دادن به جامعه کردند. ادبایی در آن زمان ظهور کردند که به جامعه ما سمت و سو دادند. این افراد که اکثر آن‌ها روشنفکر بوده‌اند توانستند جامعه ما را تا به امروز به نوعی حرکت دهند.

 

او تاکید کرد: در چند سال اخیر و بعد از زنده یاد منوچهر آتشی و دیگر شاعران خوب می‌بینیم که شخصیت روشنفکر مستقلی نداریم که به شکل مستقلی قابل اتکا باشد. ما در شعر فردوسی و سعدی و... مسیر زندگی را می‌بینیم اما روشنفکر امروز دغدغه‌های جامعه را فراموش کرده است. متاسفانه روشنفکران ما امروزه استقلال فکری خود را از دست داده‌اند و این یک معضل جدی است.

احمد امیری: ادبیات نباید دست‌مایه جناح‌های سیاسی قرار بگیرد.

یک شاعر گفت: اگر جلسات خصوصی شعر نباشند، شعر آزاد هم وجود نخواهد داشت.

 

احمد امیری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در خوزستان بیان کرد: جلسات شعر ما در سراسر کشور سه گروه هستند و شامل جلسات دولتی (حوزه هنری و ارشاد) جلسات تشکل‌ها و سازمان‌های مردم نهاد که به نوعی جوشش مردمی هستند و سازمان‌های حقوقی برگزارکننده آن برنامه‌ها می‌باشند و گروه سوم در منازل افراد برگزار می‌شوند و خصوصی هستند.

 

وی افزود: جلسات خصوصی جلساتی هستند که از دیرباز بوده‌اند و کسی نمی‌تواند از تشکیل آن‌ها جلوگیری کند. این جلسات منافاتی با دیگر جلسات شعر ندارند. اما در کل لازمه کلیه جوامع ادبی اجرای قوانینی برای بقا می‌باشد. وجود این قوانین برای حفظ حریم‌ها و پاسداشت ادبیات ضروری است.

 

امیری خاطرنشان کرد: ما در جلسات ادبی دولتی شاهد دخالت سلایق برگزارکنندگان هستیم و این باعث دل‌سردی و پراکنده شدن شاعران می‌شود و کمکی به ادبیات امروز ما، که زیاد هم محکم و استوار نیست، نمی‌کند. جلسات خصوصی و جلسات وابسته به سازمان‌ها نیز خوب است و می‌تواند مفید باشد اما در صورتی که حریم‌ها رعایت شود.

 

این شاعر تصریح کرد: رعایت نکردن حریم‌ها در جلسات ادبی می‌تواند به معضلی تبدیل شود که به وجهه اجتماعی شعر لطمه می‌زند و دید جامعه نسبت به ادبیات را هم تغییر می‌دهد اما اگر شاعران در جلسات ادبی شاعرانه صحبت کنند، حضار هم از آن جلسات بهره می‌برند.

 

او تاکید کرد: اگر جلسات خصوصی شعر نباشند، شعر آزاد هم وجود نخواهد داشت. ناگفته نماند که ادبیات نباید دست‌مایه بعضی جناح‌ها شود. ما نباید شعر و ادبیات را به سادگی بفروشیم. شعر و ادبیات بحث‌های سیاسی  و اجتماعی دارد اما نباید دست‌مایه آن‌ها قرار بگیرد. یکی از موضوع‌های مهم این انجمن‌ها این است که کسی باید جلسات خصوصی را اداره کند که دغدغه شعر و ادبیات داشته باشد.

 

امیری اظهار کرد: من همیشه سعی می‌کنم جو جلسات شعر را غیردولتی ببینیم چراکه معتقدم اداره جلسات دولتی را باید به شاعران سپرد اما در کل هیچ کدام از این جلسات را نفی نمی‌کنم.